تنگی کانال نخاعی عارضه‌ای دردناک و خطرساز با ۶ علت متفاوت

تنگی کانال نخاعی یک وضعیت پزشکی است که بر ستون فقرات تاثیر می‌گذارد و باعث باریک شدن کانال نخاعی می‌شود. این باریک شدن به نخاع و اعصابی که از آن عبور می‌کنند فشار وارد کرده و منجر به علائم مختلفی خواهد شد. تنگی کانال نخاعی می‌تواند تاثیر زیادی بر کیفیت زندگی و توانایی‌های جسمانی فرد بگذارد.

تنگی کانال نخاعی در این مقاله از آگاه طب، علل، علائم، تشخیص و گزینه‌های درمانی تنگی کانال نخاعی را بررسی خواهیم کرد.

علل تنگی کانال نخاعی چیست؟ از افزایش سن تا تومورها

دلایل تنگی کانال نخاعی می‌تواند متفاوت باشد، اما به طور کلی شامل باریک شدن کانال نخاعی می‌شود که منجر به فشرده شدن نخاع و اعصاب اطراف آن، خواهد شد. در اینجا برخی از دلایل رایج را دنبال خواهیم کرد:

1. تغییرات مرتبط با سن: تنگی ستون فقرات اغلب در نتیجه تغییرات دژنراتیو در ستون فقرات، ناشی از افزایش طبیعی سن رخ می‌دهد. با بالا رفتن سن، دیسک‌های ستون فقرات توانایی بالشتکی خود را از دست می‌دهند و رباط‌ها و بافت‌های اطراف ستون فقرات ممکن است ضخیم یا کلسیف شوند. این تغییرات می‌تواند به مرور زمان کانال نخاعی را باریک کند.
2.  فتق دیسک: فتق یا برآمدگی دیسک زمانی رخ می‌دهد که ماده نرم و ژل مانند داخل دیسک ستون فقرات از طریق شکاف یا پارگی در لایه بیرونی دیسک، بیرون بزند. اگر فتق دیسک به طناب نخاعی یا اعصاب فشار بیاورد، می‌تواند منجر به تنگی کانال نخاعی شود.
3. آسیب‌های ستون فقرات: آسیب‌های ناشی از ضربه به ستون فقرات، مانند شکستگی یا دررفتگی، می‌تواند باعث آسیب به کانال نخاعی و در نتیجه تنگی ستون فقرات شود.
4.  تومورها: رشد غیرطبیعی سلولی، مانند تومورها می‌تواند در کانال نخاعی یا بافت‌های مجاور ایجاد شود. این توده‌ها ممکن است طناب نخاعی یا اعصاب را تحت فشار قرار دهند و منجر به تنگی کانال نخاعی شوند.
5.  آرتریت: انواع خاصی از آرتریت، مانند استئوآرتریت و آرتریت روماتوئید، ممکن است باعث التهاب، خار استخوان و تحلیل مفصل در ستون فقرات شوند. این تغییرات در شرایطی به تنگی کانال نخاع، منجر خواهند شد.
6. بیماری‌های مادرزادی: در برخی موارد، به دلیل ناهنجاری‌های ساختاری ارثی در ستون فقرات یا مشکلات رشدی در کانال نخاعی، ممکن است تنگی کانال نخاع در بدو تولد وجود داشته باشد.

توجه به این نکته مهم است که موارد خاص تنگی کانال نخاعی ممکن است ترکیبی از این عوامل یا علل زمینه‌ای دیگری داشته باشد. از این روی مشاوره با یک پزشک متخصص برای تعیین علت خاص و دنبال کردن درمان مناسب ضروری است. البته می‌توانید برای تسکین درد کمر خود از کمربند پلاتینر استفاده کنید. این کمربند ساخت شرکت آلمانی زایسترونیک است که به سه تکنولوژی اولتراسوند، اینفرارد و کلاک پالس مجهز است.

نشانه‌هایی خطرناک و هشدار دهنده؛ علائم تنگی کانال نخاعی چیست؟

علائم تنگی ستون فقرات در بخش حفاظت از نخاع، بسته به محل و شدت فشار در ستون فقرات، می‌تواند متفاوت باشد. علائم رایج عبارتند از:

1. درد: تنگی ستون فقرات می‌تواند باعث درد در گردن، پشت، باسن یا پاها شود. درد ممکن است به سمت بازوها یا پاها منتشر شده و اغلب به عنوان یک درد مبهم یا احساس سوزش توصیف می‌شود. چنین دردی ممکن است با فعالیت‌هایی که به ستون فقرات فشار وارد می‌کند، مانند راه رفتن یا ایستادن برای مدت طولانی، بدتر شود.
2. بی حسی یا سوزن سوزن شدن: فشرده شدن اعصاب در کانال نخاعی می‌تواند منجر به احساس بی‌حسی، گزگز، یا سوزن سوزن شدن در اندام‌ها شود. این احساسات ممکن است روی بازوها، دست‌ها یا پاها تأثیر بگذارد.
3.  ضعف: تنگی ستون فقرات می‌تواند باعث ضعف در عضلات بازوها، پاها یا سایر نواحی آسیب دیده شود. این ضعف ممکن است منجر به مشکلاتی در انجام کارهایی شود که به مهارت‌های حرکتی ظریف یا توانایی بلند کردن یا حمل اشیا نیاز دارند.
4.  مشکلات تعادل و هماهنگی: در موارد شدیدتر، تنگی کانال نخاعی، می‌تواند تعادل و هماهنگی را تحت تاثیر قرار دهد. فشردگی طناب نخاعی یا اعصاب ممکن است با سیگنال‌هایی که حرکت و هماهنگی عضلات را کنترل می‌کنند تداخل داشته باشد و منجر به بی‌ثباتی یا مشکل در راه رفتن شود.
5. اختلال عملکرد مثانه یا روده: به ندرت، فشار شدید در قسمت پایین کمر، ممکن است باعث اختلال عملکرد مثانه یا روده شود. این عارضه می‌تواند به صورت مشکل در کنترل ادرار یا حرکات روده ظاهر شود.

توجه داشته باشید که این علائم ممکن است ظاهر شوند و از بین بروند و ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند. برخی از افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی، ممکن است فقط علائم خفیف را تجربه کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است علائم بارزتر و ناتوان‌کننده‌ای داشته باشند. اگر مشکوک به تنگی کانال نخاعی هستید، بهتر است با یک متخصص مشورت کنید.

تشخیص تنگی کانال نخاعی، چطور انجام می‌شود؟

برای تشخیص تنگی کانال نخاعی، پزشک متخصص معمولا با دریافت تاریخچه پزشکی کامل و معاینه فیزیکی شروع می‌کند. پزشک همچنین ممکن است آزمایش‌های تشخیصی مانند اشعه ایکس، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) را درخواست کنند. این تست‌های تصویربرداری، تصاویر دقیقی از ستون فقرات ارائه داده و به پزشک این امکان را می‌دهند تا میزان باریک شدن کانال نخاعی را ارزیابی کرده و علل زمینه‌ای را شناسایی کند.

گزینه‌های درمانی برای تنگی کانال نخاعی، شامل چه مواردی می‌شود؟

رویکرد درمانی برای تنگی کانال نخاعی به شدت علائم و سلامت کلی فرد بستگی دارد. گزینه‌های درمانی اولیه معمولا محافظه‌کارانه هستند و هدف آن‌ها کاهش میزان درد و بهبود تحرک است. مداخلات غیر جراحی ممکن است شامل فیزیوتراپی، مدیریت دارو، تزریق استروئید اپیدورال و استفاده از وسایل کمکی مانند بریس یا عصا باشد. اصلاح سبک زندگی، مانند ورزش منظم و مدیریت وزن، نیز ممکن است توصیه شود.

در مواردی که درمان‌های محافظه‌کارانه تسکین کافی را فراهم نکنند، ممکن است جراحی پیشنهاد شود. روش‌های جراحی برای تنگی کانال نخاعی بر رفع فشار اعصاب آسیب‌دیده با برداشتن ساختارهای ایجاد کننده تنگی تمرکز می‌کنند. گزینه های رایج جراحی شامل لامینکتومی، دیسککتومی و فیوژن ستون فقرات است. نوع جراحی توصیه شده به شرایط خاص بیمار و اهداف درمان بستگی دارد.

یادداشت پایانی

همان طور که در این مطلب مشاهده کردید، تنگی کانال نخاعی منجر به فشار بر نخاع و اعصاب می‌شود. این می‌تواند باعث درد قابل توجه و مشکلات حرکتی شود و بر سلامت کلی فرد تأثیر بگذارد. تشخیص سریع و درمان مناسب برای مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعیی بسیار مهم است. با همکاری نزدیک با پزشک متخصص، بیماران می‌توانند گزینه‌های مختلف درمانی را بررسی کرده، از شدت علائم بکاهند و به سمت بهبودی کامل پیش بروند.

سوالات متداول در مورد تنگی کانال نخاعی کمر

۱. درمان اصلی تنگی کانال نخاعی چیست؟

دیسککتومی و لامینکتومی، برای برداشتن فشار از روی اعصاب ستون فقرات و رفع تنگی کانال نخاعی، در صورت لزوم، انجام می‌شوند.

۲. چه چیزی باعث تنگی کانال نخاعی می‌شود؟

سایش تدریجی و آرتروز مفاصل، در افراد بالای ۵۰ سال، عمده علت بروز تنگی کانال نخاعی است.

۳. آیا تنگی کانال نخاعی، خطرناک است؟

تنگی کانال نخاعی به خودی خود معمولا تهدید کننده زندگی در نظر گرفته نمی‌شود. با این حال، می‌تواند باعث ناراحتی، درد و محدودیت‌های عملکردی قابل توجهی برای افراد مبتلا شود. به علاوه شدت علائم و تأثیر آن‌ها بر زندگی روزمره، می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد.